Chapter XVII: Isabella

Notatka pod rozdziałem. Dziękuję. Miłego czytania!

Michelle

         Leżałam pod ciepłą kołderką, oglądając jedną z komedii. Justin usnął, już po dziesięciu minut filmu, który nie był jakąś rewelacją. Moja lewa ręka znowu bawiła się kosmykami jego miękkich włosów, a jego twarz była wtulona w moją pierś. Chyba była to jego ulubiona poza na oglądanie babskich filmów.

         Kiedy na ekranie ukazały się napisy końcowe, postanowiłam obudzić śpiocha. Poczułam jak mój brzuch upomina się o jedzenie, którego nie dostał od wczorajszego obiadu. Położyłam rękę na ramieniu Justina, trzęsąc jego ciałem.

         - Justin. – Powiedziałam czule, żeby chłopak nie zdenerwował się z powodu pobudki. Nic.

         - Justin. – Mruknęłam tym razem głośniej.

         Powtórzyłam tą czynność jeszcze dwa razy, aż słyszałam cichy jęk niezadowolenia. Z zamkniętymi oczami podniósł głowę, żebyśmy byli twarzą w twarz. Zamrugał powiekami.

         - Dzień dobry, znowu. – Powiedziałam rozbawiona.

         - Całus. – Mruknął, podpierając się na łokciach po obydwóch stronach mojego ciała. Wywróciłam oczami. – Nie wywracaj oczami. – Mruknął z zirytowanym głosem.

         - Okej. – Mruknęłam.

         - Daj tego buziaka, nie każ się prosić. – Mruknął, patrząc na mnie czekoladowymi oczami.

         Westchnęłam. Pochylił się jeszcze bardziej nade mną z łobuzerskim uśmiechem. Wiedziałam, do czego zmierzał.

         Zawsze dostaje to, czego chce?

         Nim się zorientowałam poczułam usta Justina na swoich. Oddałam pocałunek, przez co poczułam jak się uśmiecha. Mimo tego, pogłębił go, a jego język przejechał po mojej dolnej wardze, prosząc o dostęp. Postanowiłam się z nim trochę podroczyć, więc mu go nie dałam. Naparł na mnie mocniej, pokazując swoje niezadowolenie i irytację. Ułożył się w wygodniejszej pozycji, a jedna jego ręka pojechała na wewnętrzną stronę uda. Kiedy jego dłoń zetknęłam się z moją nogą, poczułam stado motylków w okolicach podbrzusza. Poczułam nagłą chęć spróbowania więcej. Moje dłonie powędrowały na jego kark, a jedna wplątała się w jakże doskonałe włosy. Lekko otworzyłam usta i zanim się obejrzałam, jego język drażnił moje podniebienie. Jego ręka chodziła w górę i w dół po moim udzie.

         Niestety, ta piękna chwila musiała się skończyć, jak wszystko. Odsunął się od moich ust z wymalowany, wielkim, łobuzerskim uśmiechem. Był z siebie dumny, tego byłam pewna. Oparł swój nos o mój, patrząc mi głęboko w oczy. Rozpływałam się pod jego czekoladowym, hipnotyzującym wzrokiem. Czułam się jakby czas nie istniał, jakby świat nie istniał, tylko ja i on, nikt więcej.

         Minuty mijały jedna po drugiej, a my leżeliśmy ciągle w tej samej pozycji. Jedyne, co mnie obchodziło to, to o czym myślał w tej chwili Justin. Patrzył się w moje oczy, próbując coś wyczytać. Tylko co?

         W jego tęczówkach malowała, tak jakby radość, czułość i coś czego nie mogłam dokładnie nazwać. Patrzył na mnie, tak jakbym była jedyna na tym świecie, jakbym było kimś szczególnym, co oczywiście nie jest prawdą.

         Nie wiedziałam, ile byśmy tak jeszcze leżeli, gdyby mój brzuch nie zaczął dopominać się o jakikolwiek posiłek. Kiedy Justin usłyszał burczenie, automatycznie położył się obok mnie, głośno się śmiejąc. Czułam jak moje policzki przybierają czerwonego koloru. Pomimo mojego zawstydzenia, dołączyłam do chłopaka i też śmiałam się.

Mogłam szczerze powiedzieć, że jego śmiech był słodką melodią dla moich uszu. Był taki melodyjny, a zarazem dziecinny.

- Głodna? – Spytał się, po dłuższej chwili, próby opanowania się.

- Bardzo. – Mruknęłam.

- Słyszałem. – Zachichotał.

Jeśli wcześniej mówiłam, że śmiech jest słodką melodią dla moich uszu, to co dopiero chichot.

Zaczyna być ze mną coś, nie tak.

- To co zrobisz do jedzenia? – Spytałam niewinnie, w odpowiedzi dostałam kolejny wybuch śmiechu.

- Ja? – Odpowiedział pytanie na pytanie, śmiejąc się.

- Tak. – Stwierdziłam.

- Ty mówisz poważnie? – Nagle spoważniał i spytał się z przerażeniem w oczach.

- Tak. – Powiedziałam stanowczo.

- Ale ja nie umiem robić nic innego oprócz herbaty i kanapek. – Powiedział w swojej obronie.

- To cię nauczę. – Odparłam, na co w odpowiedzi dostała kolejny wybuch śmiechu. – To nie jest śmieszne, Justin! Boże, spraw żeby mój mąż, chociaż umiał gotować. – Po tych słowach, nie słyszałam już śmiechu Justina. Zerknęłam kontem oka w jego stronę, ale ten wpatrywał się w swoje dłonie.

- Zgoda. – Mruknął nawet na mnie nie parząc. – Tylko załóż na siebie, którąś z moich bluz. – Powiedział, wstając z łóżka. Powędrował do drzwi, za którymi zaraz zniknął.

Nie wiedziałam, o co mu chodziło. Powiedziałam tylko, że chcę, aby mój mąż umiał gotować, a on? Jakby się za te słowa obraził. Byłam wychowana w rodzinie, gdzie wszyscy mieli po równo obowiązków, każdego dnia ktoś inny gotowałam, nawet mój brat. Nie dziwię się sobie, że chcę stworzyć taki sam, a nawet lepszy dom, jak rodzinny dom, w którym się wychowałam.

Wyskoczyłam szybko spod kołdry. Niestety, Justin nie posiadał żadnych kapci, w których mogłabym się przemieszczać, więc musiałam chodzić boso. Powędrowałam w stronę szafy, z której wyciągnęłam dużą, szarą bluzę, wkładaną przez głowę. Szybko ją na siebie narzuciłam i powędrowałam śladami Justina, do kuchni.

Kiedy weszłam do pomieszczenia, chłopak stał do mnie tyłem w samym dresie. Był pochylony nad blatem. Podeszłam do niego bliżej i zajrzałam mu przez ramię. Do połowy pełna butelka whisky oraz pusta szklaka na napoju.

Nawet jednego dnia, bez alkoholu nie wytrzyma.

Pokręciłam w zrezygnowaniu głową. Spojrzałam w oczy chłopaka, które wpatrywały się w moje. Chciałam wiedzieć, dlaczego się napił.

- Dlaczego? – Spytałam się cicho.

- Co „dlaczego”? – Spytał się marszcząc brwi.

- Dlaczego się napiłeś? Uraziłam cię czymś?

- Napiłem się, bo lubię, nie cały świat kręci się wokół ciebie. – Powiedział głośno i wyszedł z kuchni. Jedyne, co później słyszałam to trzask drzwi od sypialni.

         Nie wiedziałam, co zrobić. Brat uczył mnie, że jak chłopak jest wściekły i chce zostać sam, to lepiej go zostawić samego. Wetchnęłam głośno i wzięłam się za robienie śniadania. Wyjęłam wszystkie potrzebne składniki do zupy oraz drugiego dania. Spojrzałam na zegarek, godzina za dwadzieścia dwunasta. Najwyższy czas coś zjeść.

         Kroiłam potrzebne składniki, co chwilę coś pojadając. W domu było cicho. Justin odkąd zniknął w pokoju, nie dawał znaku życia. Zaczęłam nucić sobie pod nosem, jakąś piosenkę dawno usłyszaną w radio. Do tego dołączyłam kręcenie biodrami.

         Nagle poczułam czyjeś ręce, położone na moich biodrach. Podskoczyłam przerażona w miejscu, a nóż poleciał gdzieś w stronę ściany naprzeciwko. Wydałam z siebie pisk, a mój oddech był nienaturalnie przyspieszony. Do moich nozdrzy doszedł zapach, tak dobrze znanych mi perfum. Już wiedziałam, kto za mną stoi. Justin.

         - Nie gniewaj się. Nie wiem, dlaczego tak wybuchłem. – Mruknął kładąc głowę na moim ramieniu.

         Powolnym ruchem odwróciłam się w jego stronę. Kiedy tylko stanęłam przed nim, spojrzałam mu w oczy. Chciałam się upewnić się, czy na pewno nie ćpał. Źrenice wyglądały na naturalne, a oddech, który buchał mi wprost do ust nie odrzucał alkoholem. Na nogach trzymał się naturalnie. Jedyne, co mi tu nie pasowało, to włosy, po których spływały kropelki wody.

– Nie słyszałam, żebyś brał prysznic. – Powiedziałam marszcząc brwi.

- Byłem w piwnicy. – Powiedział cicho.

- Okej. A co jest w piwnicy? – Spytałam ciekawa.

- Jesteś strasznie ciekawska. – Westchnął. – W piwnicy mamy broń oraz salę treningową. 

Zaskoczył mnie ty. Mieszkam w domu, w którym roi się od broni.

- Spokojnie, nic ci nie zrobię. – Mruknął, widząc moją minę.

- W to nie wątpię. – Powiedziałam.

- Ufasz mi? – Spytał się z cwaniackim uśmiechem.

- Tego nie jestem pewna, ale nie zabija się własnej, tajnej broni, jeśli nie wykonała swojego zadania. – Powiedziałam z lekkim wyrzutem i obrzydzeniem na słowa „[…] własnej, tajnej broni […]”. Patrzyłam jak uśmiech schodzi z jego twarzy, robiąc miejsce poczuci winy.

- Nie miej mi tego za złe. To nie był mój pomysł. Wiesz o tym. Mogę jedno ci obiecać. – Mruknął, nerwowo oblizując usta.

- Co? – Spytałam, unosząc jedną brew do góry.

- Mogę ci obiecać, że zrobię wszystko, żeby nikt nie skrzywdził fizycznie oraz nikt cię nie zabił, łącznie ze mną.

- Chcesz mi obiecać, ochronę?

- Coś w tym stylu.

- No to? – Pogoniłam go ręką.

- Michelle Mia Harris, obiecuję cię chronić przed złem, a najbardziej przed gnojkiem, jakim jest Justin Mason Bieber oraz przed wszystkimi, którzy będą cię skrzywdzić. – Powiedział z nutką rozbawienia w głosie.

- Trzymam cię za słowo, bo inaczej… - Zmrużyłam oczy i wytknęłam palec wskazujący w stronę klatki piersiowej.

- Bo inaczej? – Spytał ciekawy.

- Pomyślę nad tym, jak będzie to konieczne. – Zachichotałam. – A teraz daj mi zrobić obiad. – Zrzuciłam jego ręce z bioder.

- Pomóc ci? – Usłyszałam jego głos przy moich uchu, jak się odwróciłam.

- A chcesz? – Spytałam, chichocząc.

- Bardzo. – Mruknął seksownie do mojego ucha.

Czy ja powiedziałam seksownie? Co ten chłopak ze mną robi?

        

…

         Michelle

         Minął tydzień od obietnicy Justina. Przez ten tydzień, chłopak latał nade mną jakbym było z porcelany. Pomimo jego fochów, które zdarzały się dość często, starał się być miły i opiekuńczy. Mogłam szczerze stwierdzić, że dobrze mu to wychodziło.

         Przez ten tydzień doszłam do siebie. Czułam się już o niebo lepiej. Z Justinem stwierdziłam, że czas powoli godzić się z prawdą i stawić czoła sytuacji.

         Usiadłam na kanapie i w ciszy czekałam na Isabelle. Postanowiłam wziąć ją na pierwszy ogień. Justin, natomiast poszedł na jakąś naradę.

         Po dłuższej chwili ciszy, po domu rozległ się dźwięk przekręcania zamka w drzwiach. Spojrzałam się w tamtą stronę i zobaczyłam Isabellę, która niepewnie przekroczyła próg domu.

         - Mich? – Powiedziała cicho, nie widząc w domu żywej duszy. Zamknęła za sobą drzwi, dodatkowo przekręcając zamek.

         - W salonie. – Odpowiedziałam jej.

Słyszałam stukot obcasów o panele. Po chwili zamiast dziewczyny z kruczoczarnymi włosami, zobaczyłam koloru błękitnego. Ubrana była w czarną skurzaną kurtkę, pod którą miała bluzkę odsłaniającą brzuch. Założyła do tego czarne krótkie spodnie oraz masywne, tego samego koloru lity. Posłała mi smutny uśmiech, który odwzajemniłam i wskazałam, żeby usiadła na kanapie.

- Nowy kolor włosów? – Spytałam cicho, przekręcając się bardziej w jej stronę.

- Tak. – Mruknęłam, łapiąc kosmyki w palce. – Doszłam do wniosku, że mała zmiana mi się przyda. – Westchnęła. – A ty jak się czujesz? Justin mówił, że byłaś chora.

- Tak. Byłam chora, ale jest już lepiej. Dzięki za troskę. – Mruknęłam.

- Przeprasza cię, za to, że ukrywałam przed tobą prawdę, ale musiałam przysiąc, że nic nie pisnę. Wiem, że to aroganckie, ale chroniłam własny tyłek.

- Pewnie sama, bym tak postąpiła. – Stwierdziłam kiwając głową. – Opowiedz mi swoją historię. – Usłyszałam głośne westchnienie.

- Okej. Wszystko zaczęło się cztery lata temu. Miałam wtedy siedemnaście lat. Poznałam Maxa. Zakochaliśmy się w sobie, była to toksyczna miłość. Obydwoje byliśmy ciekawi świata, siebie… Obydwoje dążyliśmy do władzy. Pomimo wszystko, byliśmy razem. Kochaliśmy się, niby nad życie.

- Ile byliście razem? – Spytałam się, jak zrobiła przerwę na zaczerpniecie oddechu.

- Dwa lata. To były… - Pokręciła głową. – Najlepsze, jak i najgorsze lata mojego życia. Wszystko zaczęło się walić, kiedy uzależniliśmy się od narkotyków. Chcieliśmy więcej i więcej… Aż trafiliśmy do poprawczaka. Tam… Wszystko się skończyło. – Łza spłynęła jej po policzku. – Rozstaliśmy się w przyjaźni. Nawet jakbym chciała go znienawidzić, to bym nie mogła. Po prostu… za bardzo go kochałam, może nadal kocham. Miłość to przestana sprawa.

- Jeszcze bierzesz narkotyki? – Spytałam się cicho.

- Ja nie, ale Max… pewnie nadal ćpie. – Mruknęła pod nosem.

- Okej. Powiedz mi… skoro znasz tak długo Maxa, to Justina też?

- Tak. To między innymi dzięki swojemu bratu wpakował się do gangu. Może nie zawsze się kochali, ale… teraz trzymają się razem. Obydwoje są specyficznymi ludźmi. Mają ciężkie charaktery, po swoim ojcu.

- Znałaś ich ojca?

- Tak. Poznałam go rok przed jego śmiercią. – Mruknęła cicho. – Jego śmierć też się przyczyniła do naszego rozstania.

- Justin wspominał też, że mieli siostrę, to prawda? – Spojrzałam na jej oczy, w których można było wyczytać lęk.

- Tak. – Wyglądała, jakby starała się dobrać odpowiednie słowa. – Ona została zabita.

- Przez Yardies?

- Tak. – Pokiwała nerwowo głową.

- Czy ty lub Justin, przede mną ukrywacie? – Cisza. – Co to w ogóle jest?

- To świat, w którym szczerość więdnie, kłamstwo trzyma w szponach, wokół czają się fałsz i zdrada, prawda jest najcenniejsza, używa się jej oszczędnie. – Westchnęła. – Zapamiętaj to sobie. – Spojrzała na zegarek i automatycznie podniosła się z kanapy. – Muszę już iść. Pa.

-Pa. – Mruknęłam i odprowadzałam ją wzrokiem do drzwi. W ostatniej chwili odwróciła się w moją stronę.

- A i wiem, że Justin o ciebie dba. Widzę to w jego zachowaniu, ale uważaj na niego. Czasami mam wrażenie, że jest gorszy od Maxa. Nie mówię ci tego, bo jestem zazdrosna, że Justin ma na ciebie oko. Tylko martwię się o ciebie. On może cię zniszczyć szybciej niż myślisz. Uważaj, bo jak Justin Bieber na ciebie poluje to nie wróży nic dobrego, a w szczególności jak się w nim zakochasz. On nie wie, co to miłość. Żegnaj. – Powiedziała i szybko opuściła dom.

         Spotkałam się z nią, żeby dostać odpowiedzi, a nie zrodzić kolejne pytania. Niestety, wyszło inaczej niż chciałam.

         Tylko, o co chodziło jej z tym, że Justin na mnie poluje? Niby powiedział, że mu na mnie zależy. Czyżbym mu się podobała?

I know you care

I know it is always been there

But there is trouble ahead I can feel it

You were just saving yourself when you hide it

Yeah I know you care, I see it in the way you stare

As if there was trouble ahead and you knew it

I'll be saving myself from the ruin

And I know you care

_____________________________________________________________

         Od autorki:

         Hej. Przepraszam, że was tak długo przetrzymywałam, ale obiecałam rozdział po 20 komentarzach, więc dotrzymałam obietnicy. Oczywiście dziękuję wam za 57 komentarzy i 834 wyświetleń, które przypadły na napisane przeze mnie rozdziały. Chociaż nie pobiłam rekordu na blogu, to jest świetnie, że doceniacie moją pracę, zwaną przeze mnie "wypocinami". Oczywiście dostanego, jutro ochrzan w szkole od mojej kochanej przyjaciółki, Mai, za to sformułowanie, ale poświęcę się. 

         Moja kolejna sprawa. Chciałabym, żebyście w komentarzach wyrazili swoją opinię o tym rozdziale, ale żeby to było coś więcej niż "adfhiwufh *.* cudo". Ej, ja nie narzekam, ale chciałabym poznać waszą opinię o rozdziale oraz co byście chcieli, żeby stało się w następnych. 

         Odpowiedź na najczęściej zadawane pytanie: kiedy następny? Postaram się w następny weekend, albo w najgorszym wypadku za dwa. Zależy od twórczości. 

         Od tego, kiedy będzie następny rozdział, zależy też wasza aktywność. Najwięcej komentarzy pod jednym postem to 23, a najwięcej wyświetleń to 703. Jestem ciekawa, czy udałoby się wam pobić ten rekord, hm? Do roboty! 

         Ps: Kocham cię, Majeczko :*

         Ps2: Kocham wszystkich moich czytelników, że mają ochotę na czytanie, tego chłamu, który piszę. Bo trzeba przyznać, że bywało lepiej. 
         Ps3: Na wszystkie pytania lub ciekawe opinię, odpowiem, więc szukajcie ode mnie wiadomości w komentarzach! 

agatas99