Chapter XXV: Home

Michelle

Mijał już czwarty dzień jazdy. Zaczęłam się powoli stresować faktem, że poznam mamę Justina. Najważniejszą kobietę dla chłopaka śpiącego na moich kolanach. Przeniosłam wzrok z krajobrazu na blondyna, który wyglądał jak zwykle słodko.

Podziwiałam jego niewinną twarz, leżącą na moich kolanach. Z delikatnym uśmiechem przejechałam dłonią po jego gładkim policzku. Chłopak wymamrotał coś niezrozumiałego, na co szybko cofnęłam rękę i oglądałam jego reakcję.

- Mr… - Wymruczał niczym mały kotek i przekręcił się na drugi bok, wtulając się w mój brzuch, na co cichutko zachichotałam.

Czułam jego ciepły oddech przez lekką, białą bluzkę, co spowodowało stado motyli w moim brzuchu. Wariowały, jakby miały się tam pozabijać.

Przeniosłam wzrok na krajobraz, bojąc się, że zupełnie zatracę się w podziwianiu jego urody. Ni stąd ni zowąd poczułam coś ciepłego na moim udzie. Znów spojrzałam się w dół. Wszystko było tak, jak na początku z jednym wyjątkiem. Dłoń Justina leżała na moim udzie, bardzo blisko mojego centrum.

Próbowałam nie myśleć o tym, ale jego ciepły dotyk mnie rozpraszał. Przygryzłam dolną wargę. Czułam dziwne mrowienie w moim podbrzuszu.

Nerwowo wypuściłam powietrze. Z jednej strony najchętniej nigdy bym nie zmieniała tej pozycji, ale z drugiej… rozpraszał mnie, a fakt, że nie mogę go pocałować ani nic w tym stylu, pogarszał to.

Kiedy zauważyłam, że jesteśmy bacznie obserwowani przez Williama, poczułam jak moje policzki przybierają intensywny kolor. Wzrok przeniosłam na okno, udając, że nic się nie stało.

Samochód prowadziła Kate, przez to krajobraz za oknem nie był niczym innym tylko jednym wielkim rozmazanym obrazem, takim wirem kolorów. W fotelu pasażera siedział William. Niestety, nasze kontakty pogorszyły się od Las Vegas.

*

Hotel Hilton, Las Vegas, Nevada, 07.11.2013r.

Blondynka weszła do pokoju, żegnając się z brunetką. Miała mieszane uczucia. Rozmowa z Kate, pomogła jej. Niby wytłumaczyła jej na argumentach swoje racje, ale nie była pewna w stu procentach, że nie kłamała.

Głośno wetchnęła i udała się do pokoju, w którym najprawdopodobniej przebywał brunet. Przeszła cicho przez uchylone drzwi sypialni, gdzie William chodził nerwowo w kółko. Kiedy zauważył blondynkę, odczuł ulgę jak i rosnącą złość. Zacisnął szczękę, której męskie rysy stały się bardziej widoczne.

- Gdzie ty do cholery jasnej byłaś?! – Krzyknął, nawet nie patrząc się w jej stronę.

- Nie krzycz na mnie. – Powiedziała dość cicho.

- Jak mam na ciebie nie krzyczeć?! No powiedz mi, jak?! Ty znikasz, szwendasz się byle gdzie, kiedy ja mam cię ochronić! Wiesz, co by mi zrobił Justin, Jacob lub Kate jakby ci się coś stało?! Nie żyłbym! Dlatego, że wielka pani musiała się przejść nie wiadomo gdzie!

- Powiedziałam, nie krzycz na mnie! – Krzyknęła, wyprowadzona z równowagi blondynka. – Poszłam porozmawiać z Kate. Ona, jak i Justin, mogą ci potwierdzić. Nawet jeśli, co cię obchodzi to, gdzie wychodzę. Mam siedemnaście lat, niedługo już 18, a ty nie jesteś moim ojcem, żeby mnie kontrolować. – Patrzyła się na niego wzrokiem, który mógł zabić.

- Mogłaś mi od razu powiedzieć, a nie uciekać przede mną. – Zaczął zdanie dość głośnym tonem, który z czasem przyciszał.

- Mogłeś mi nie mówić rzeczy wyssanych z palca. – Powiedziała z uśmiechem wypełnionym kpiną.

William wiedział, że prędzej, czy później blondynka dowie się prawdy, ale nie sądził, że aż tak szybko. Myślał, że Michelle po prostu odpuści sobie Justina. Widział inne zakończenie tej historii.

- Słuchaj… - Zaczął.

- Daruj sobie jakiekolwiek bezsensowne wym… – Przerwała mu blondynka, ale również jej nie było dane dokończyć.

- Podobasz mi się! – Krzyknął. – Podobasz mi się i nie mogę patrzeć jak ten debil cię odpycha. On nie zasługuje na ciebie, tak samo ty zasługujesz na kogoś lepszego. – Westchnął. – Nie chciałem, żebyś cierpiała przez niego. – Dodał ciszej.

Blondynka stała z szeroko otwartymi oczami. Nie mogła uwierzyć w to, co słyszała. Potrząsnęła głową z zawiedzionym wyrazem twarzy.

- Dlaczego nie mogłeś mi tego po prostu powiedzie? – Szepnęła. – Bawisz się w jakieś podchody. – Dodała już głośniej. – Mógłbyś mi nie mówić, co jest  dla mnie dobre. Może Justin nie jest odpowiednią osobą dla mnie, ale w moich oczach jest idealny. Jeśli mam się poparzyć, chcę to zrobić sama. Jeśli nie spróbuję, nie dowiem się, czy on coś do mnie czuje. Nie wiem, może Justin będzie tą idealną miłością. Proszę, nie odbieraj mi możliwości sprawdzenia tego. – Urwała, przenosząc wzrok z niego na ścianę. – Do tego mnie okłamałeś.

- Ale… - Chciał się wytłumaczyć.

- Lepiej będzie jeśli weźmiesz swoje rzeczy i pójdziesz spać do salonu. – Mruknęła blondynka.

William szukał jej spojrzenia, lecz na marne. Michelle zawzięcie patrzyła się wszędzie, tylko nie na niego. Zrezygnowany wziął swoje torby i wyszedł z pomieszczenia.

*

Od tej kłótni, nie rozmawiałam z Williamem, a pokój dzielę z Kate, która codziennie mówiła mi jakieś fakty o Justinie.

- Boi się ciemności, dlatego nigdy nie śpi sam w pokoju.

- Ma lęk przestrzeni, dlatego jeździ z otwartymi szybami.

- Jak był mały bał się sąsiadki o imieniu Loren i zostało mu to do dziś. Za każdym razem jak spotka dziewczynę o imieniu Loren, szybko kończy znajomość.

- Jego mama jest dla niego bardzo ważna, powiesz coś o niej źle, nie żyjesz. W taki sposób Mateo wylądował w szpitalu, ale cicho, do dzisiaj policja nie wie, kto to zrobił.

- Jak Justin wymiesza dużą ilość alkoholu z narkotykami, robi się agresywny.

- Kiedy się z nim kochasz, kręci go słowo ”pieprz mnie”. Czasami nie ogarniam tego chłopaka.

- On woli prowadzić tryb nocny, spać w dzień, imprezować w nocy.

- Jest spod znaku Ryby, więc kocha długie i namiętne gry wstępne.

- Kiedy zaproponuje ci seks bez prezerwatywy, to znak, że jesteś dla niego kimś więcej niż laską do pieprzenia.

Dowiedziałam się o nim, właśnie tych kilka ciekawych w ciągu dwóch nocy. Chociaż Justin nadal był dla mnie zagadką, miałam wrażenie, że z każdym dniem poznaję go coraz bardziej i zakochuję się po uszy.

Znów przeniosłam wzrok na spokojną twarz Justina. Nawet nie wiecie, jak zaskoczył go fakt, że miał dzielić sypialnię z Willem. Nie skomentował tego zdarzenia, ale po mimice twarzy można było wywnioskować, że jest nie tylko zaskoczony, ale i też jakby czymś urażony i smutny.

Justin

Uchyliłem trochę powieki, żeby je znów zamknąć. Było już dość ciemno, więc bezproblemowo otworzyłem oczy. Przed sobą miałem brzuch Michelle. Moja dłoń leżała bardzo blisko jej kobiecości. Za blisko. Przypomniał mi się mój kochany sen, który męczy mnie od czterech dni. Tak, ten z Michelle. Nic innego mi się nie śni, tylko ten sen albo nic. Na samą myśl o tym, co tam przeżywałem, czułem rosnące podniecenie, a moja ręką położona na jej udzie, tak blisko centrum, nie pomagała.

Nie rozumiałem, dlaczego jej nie straciła, przecież szanuje swoje ciało, a ja jeszcze nigdy jej tu nie dotykałem. Spojrzałem w górę, żeby zobaczyć śpiącą blondynkę, której głowa była podparta o łokieć. Nie mogło tak być, że ja sobie leżę na jej kolanach, a dziewczyna się bezpodstawnie męczy w niewygodnej pozie.

Podniosłem się z jej kolan do siadu. Przetarłem dłońmi zmęczoną twarz. Kiedy wygodnie usadowiłem się w fotelu, złapałem ciało Michelle za biodra i położyłem głowę na swoich kolanach.

- Co się dzieje? – Usłyszałem cichy głos Michelle.

- Ci… kochanie. Śpij dalej. – Pogłaskałem ją po głowie.

Zauważyłem jak lekki uśmiech wymalował się na jej twarzy. Wtuliła się w moje kolana i poszła spać dalej. Podziwiałem jej spokojną, słodką i niewinną twarz. Nie rozumiałem, co mnie do niej ciągnie, a już tym bardziej ostatniego snu. Niemożliwym było, żebym się w niej zakochał. Nie w tak krótkim czasie, chociaż… to już będzie jakiś 4 miesiąc jak ją znam.

Właśnie, niedługo będą święta, które spędzę znów z moją mamą, Kate i pierwszy raz z Michelle. Będę musiał coś kupić dla nich na prezenty. Nie zamierzałem nic dawać Willowi, który i tak zniknie najprawdopodobniej przed grudniem.

Właśnie, Will. Kiedyś się przyjaźniliśmy, a teraz miałem wrażenie, że wszystko się popsuło. Stał się suką podczas okresu. Wszystko mu nie pasuje, dosłownie. Kto normalny robi kłótnie o to, że kąpałeś się dłużej niż miałeś, ale hej, to ja decyduję, ile się biorę prysznic, nie on.

Uśmiechnąłem się na wspomnienie jego rozciętej wargi, kiedy mu uświadomiłem, kto tu rządzi. W końcu to ja tu jestem szefem i ja rozdaję karty.

Poczułem, jak Michelle zmienia pozę. Cholera… Ustawiła się tak, że naciskała na mojego kolegę. Przeszła przeze mnie fala podniecenia. Podniosłem lekko jej głowę i przeniosłem w dalszy punkt od niego.

Spojrzałem prze okno, żeby o podnieceniu, które we mnie panowało. Rozmazana czarna dziura, no tak Kate prowadzi samochód.

- Ile jeszcze? – Spytałem się cicho, żeby nie obudzić mojego aniołka na moich kolanach. Zaraz, zaraz… Mojego aniołka?!

Nazwałem właśnie Michelle moim aniołkiem.

Do cholery, co się ze mną dzieje?

Michelle

Było mi tak ciepło i miło. Czułam się tak bezpiecznie, jak nigdy. 

- Wstawaj. – Usłyszałam czyjś, niezmiernie seksowny, głos przy uchu.

Jęknęłam, przekręcając się na drugą stronę. Na co usłyszałam chichot.

- Kochanie, zejdź z mojego kolegi. – Usłyszałam znów ten sam głos.

Moje oczy szeroko się otworzyły i natychmiastowo podniosłam się do siadu, spojrzałam się na osobę, która mnie obudziła. Justin. Siedział z uśmiechem, patrząc się na mnie swoim świdrującym wzrokiem.

- Jesteśmy już na miejscu. – Klasnął w dłonie i wysiadł przez otwarte drzwi.

Wetchnęłam ciężko, nie chciałam w tamtej chwili widzieć jak wyglądała moja fryzura. Na tyle ile mogłam, przeczesałam włosy palcami, następnie przeciągnęłam się, próbując rozprostować kości.

Właśnie, jesteśmy na miejscu, co oznacza, że poznam mamę Justina.  Nie powiem, że nie bałam się spotkania z nią, ale… Kiedyś trzeba zrobić pierwszy krok.

Zwinnym ruchem wysiadłam z samochodu i zamknęłam drzwi. Moje stopy, ubrane w czarne markowe trampki, dotknęły podjazdu wyłożonego schludną, drobną kostką. Niedaleko mnie stał Justin, palący papierosa z Kate, która zawzięcie coś mu tłumaczyła. Kiedy blondyn wywrócił oczami, brunetka wyrwała mu papierosa i przygniotła butem.

- Czy ty naprawdę chcesz zobaczyć się ze swoją mamą po tak długim czasie, śmierdząc papierosami? – Udało mi się usłyszeć, kiedy podeszłam bliżej nich.

- Ale to był tylko jeden, niewinny papieros. – Próbował się obronić blondyn.

- Właśnie, że winny. – Przysunęła się bliżej jego. – A teraz jedziesz tym gównem. – Wachlowała sobie nos z krzywym wyrazem twarzy.

Stanęłam obok Justina, kiedy Kate zniknęła w bagażniku samochodu. Chłopak przeczesał włosy palcami, przestępując z nogi na nogę.

- Denerwujesz się? – Szepnęłam cicho, nie licząc, że to usłyszy.

- Co? – Spytał się, jakby wyrwany z transu. – A… Trochę.

Pokiwałam głową, żeby pokazać, że rozumiem. Spojrzałam się w bok. Wielki płot, a za nim las. Zmarszczyłam brwi i zaczęłam się rozglądać naokoło. Wszędzie był ten sam płot i las, czyli byliśmy w środku zielonego gąszczu.

Nawet nie zauważyłam, kiedy brunetka znów pojawiła się przy nas z perfumami i miętówkami w rękach.

- Daj rękę. – Mruknęła, jakby czymś zmęczona. Kiedy wyciągnął rękę, wsypała mu kilka na otwartą dłoń. – Połknij.

- Szkoda, że nie całe pudełko. – Mruknął, na co Kate posłała mu mordercze spojrzenie.  – Już jestem cicho, mamo. – Jęknął, wywracając oczami.

- Miałbyś przesrane, jakby mama zobaczyła cię w takim stanie. – Pokręciła głową i otworzyła butelkę jego drogich perfum. Następnie spryskała bluzę wraz z szyją. – Teraz powinno już być dobrze. – Kichnęła. - Chyba jestem na nie uczulona.

Do moich nozdrzy dostał się zapach jego nieziemskich perfum. Były idealne, tak samo jak on.

- Ruszamy dupska, zgredy. – Powiedziała Kate, idąc do budynku za samochodem.

Ruszyłam w jej ślady, mijając Justina, który nawet nie drgnął. Spojrzałam na jego spuszczoną twarz.

- Nie idziesz? – Spytałam się.

- Ja tu jeszcze chwilę postoje. – Mruknął, nawet na mnie nie patrząc.

Nobody

Kiedy blondynka zastawiła Justina samego, dopiero zauważyła wielki biały budynek. Z przodu wyglądał dość estetycznie i nowocześnie. Duże, szklane szyby pozwalały łapać promienie słoneczne, żeby rozświetlić środek. W niektórych można było zauważyć wielkie ciemne rolety, dla prywatności, której już i tak było dużo w środku samego lasu. Dolna podstawa była wklęsła i brązowa, a od niej dopiero rozprowadzały się grube białe ściany.

Blondynka jak tylko zobaczyła budynek, oniemiała z wrażenia. Pamiętała dom, w którym mieszkał Jacob, ale to nie było to. Powoli podeszła do otwartych drzwi, gdzie niska brunetka około czterdziestki ściskała Kate.

Kiedy się od siebie odsunęły, Kate zmarszczyła brwi, z powodu braku Justina. Jednak, jak zobaczyła blondynkę, lekko się uśmiechnęła.

- Mamo, to jest Michelle. – Pociągnęła blondynkę za rękę. – Jest ona naszą znajomą. – Mruknęła.

- Dzień dobry. Miło mi panią poznać. – Michelle lekko się uśmiechnęła, wyciągając dłoń w kierunku mamy Justina, lecz została pociągnięta do niedźwiedziego uścisku.

- Mów mi Pattie, skarbie. – Powiedziała, odsuwając się. Jej twarz promieniała, a jej niebieskie oczy pełne były iskierek. Spojrzeniem szukała swojego szyna, lecz go nie widziała.

- A gdzie jest Justin? – Mruknęła, lekko zawiedzionym głosem.

- Został na zewnątrz. – Mruknął.

- Chyba powinnam tam do niego pójść. – Mruknęła Pattie.

-Też tak sądzę. – Przytaknęła jej Kate. – A ja wam pokaże, gdzie będziecie spać.

Pattie odprowadziła wzrokiem młodych, a następnie ruszyła ku wyjściu. Nie wiedziała, do końca gdzie szukać swojego syna. ­­­Szybkim krokiem zbiegła po kamiennych schodach. Rozejrzała się na boki, lecz nic innego oprócz wielkiego czarnego samochodu, nie widziała dookoła. Już zrezygnowana miała wrócić się do mieszkania, lecz do jej uszu dobiegł przytłumiony szloch. Ze zmarszczonymi brwiami sumiennie stawiała kroki, obchodząc Range Rovera. Starała się być najciszej jak potrafiła, życie już nie raz pokazało jej, jak ważne jest być niesłyszalnym dla otoczenia. Widok blondyna, siedzącego na ziemi z głową między kolanami, podwoił jej zmartwienie. Nie zastanawiając się, podeszła do syna, po czym objęła go opiekuńczo ramieniem.

Justin podniósł zakrwawione oczy na swoją matkę. Jej widok spowodował w jego spojrzeniu nutkę nadziei i bijąca na kilometry radość. Szybko wtulił się w ciało drobnej kobiety, rozumiejąc jak bardzo brakowało mu matczynego uścisku.

- Mamo… - Powiedział zachrypniętym od płacz głosem.

- Ci… - Uciszyła go, kojącą głaszcząc po plecach. – Jest dobrze jestem obok ciebie.

- Tęskniłem. – Mruknął, nie mogąc powiedzieć nic więcej.

- Ja też, synku. Ja też. – Powiedziała w jego włosy.

Justin zaczął się uspokajać pod wpływem dotyku matki. Doznał ciepła, którego brakowało mu od roku, tej harmonii i poczuciu bezpieczeństwa.

- Mamo… - Szepnął, odsuwając się od niej. – Mogę cię o coś zapytać?

- Oczywiście. – Uśmiechnęła się promiennie, nawet nie zauważyła, że na widok syna, zaczęła płakać. Teraz lekki, codzienny makijaż rozmazany był pod jej oczyma w postaci czarnych smug. Justin widząc to, podniósł rękę, a następnie wytarł policzki mamy, jakby jego dotyk miał zetrzeć wszystko, łącznie z łzami.

- Nie wiem, co robić. – Powiedział cicho, odczuwając suchość w gardle. – Nie mam zielonego pojęcia, co zrobić.

- Ale z czym?

- Z życiem. Boję się, że znów wszystko z pieprzę.  – Westchnął, zarzucając głowę do tyłu.

- Ale co?

- Nie ważne mamo. – Mruknął, wstając. – Lepiej wejdźmy do środka, bo chyba będzie padać. – Podał swojej mamie dłoń, żeby pomóc jej wstać. Kiedy stała o własnych siłach, objął ją ramieniem i pocałował w głowę. Następnie razem ruszyli w stronę domu.

…

- Podoba ci się ten pokój? – Spytała się Kate, otwierając białe drzwi, przez które weszły do środka.

Oczom blondynki ukazał się ładnie urządzony, wielki pokój. Na środku, bliżej ściany stało wielkie łoże w odcieniach czerni.  Ściany miała kolor biały, przez co pomieszczenie nie wyglądało przygnębiająco. Każdy mebel był czarnego koloru, a dodatki w odcieniach czerwieni, która gościła również na ścianach w postaci mieniącej się tapety. Ciemne panele pokrywał jasny, duży dywan. Naprzeciwko łóżka była para białych drzwi, a bok nich, po lewej i prawej stronie, regały pełne książek. Na ścianie po prawo były wielkie okna, udekorowane firankami, z wielkimi parapetami, wyłożonymi miękkimi poduszkami oraz kocami. Natomiast po drugiej stronie było biurko z komputerem.

- Tak, ten pokój jest niesamowity. – Mruknęła blondynka, rozglądając się po pomieszczeniu.

- Kiedyś był moją świątynia. Ten pokój jest połączniem wszystkich moich pokoi. Nawet nie wiesz, jak trudno było mi oddać każdy szczegół. – Pokręciła głową. – Tamte pluszaki. – Wskazała na czarne i białe misie, lezące na parapecie. – Są takie same, jak te, które posiadałam w wieku 3 lat. To biurko przechodziło ze mną wszystkie etapy nauki. A te książki, które tu są wraz z pierdołami, pomagały mi przejść przez dojrzewanie.

- Czytałaś wszystkie te książki? – Szepnęła blondynka, podziwiając ilość idealnie ułożonych książek.

- Tak. – Mruknęła. – Tam masz filmy, jakbyś chciała obejrzeć. – Wskazała na ostatnią półkę, po czym podeszła do biurka, z którego szuflady wygrzebała małego pilota. – A tu masz telewizor. – Wcisnęła jeden z guzików, a na suficie pojawił się otwór, przez który zjechał na szynie wielki telewizor.

- Wow… - Szepnęła blondynka.

- Drzwi do łazienki są po lewo, a do garderoby po prawo. – Wskazała na odpowiednie drzwi. – Tu włączasz główne światło. – Kliknęła na włącznik, a kilkadziesiąt halogenów rozbłysło się swoim światłem. – Tu włączasz gwiazdki. – Przełączyła na malutkie światełka, które łudząco przypominając gwiazdy na czarnym suficie. – A tu masz lampki. – Przełączyła na sznur lampek, które były w pobliżu łóżka.

- Nieźle. – Mruknęła Michelle.

- Uwierz mi, nie chciałabyś spać w pokoju Justina. – Mruknęła brunetka. – No chyba, że z nim w łóżku, ale na to chwilę trzeba będzie poczekać.

- Co jest takiego okropnego w jego pokoju? – Spytała się Michelle.

Kate oparła się o framugę drzwi.  Nie wiedziała, jak przedstawić pokój Justina. Zamyślona zmarszczyła brwi. Kiedy jej talie owinęła para silnych ramion, podskoczyła w miejscu z wielkim piskiem. Od razu do jej uszy dostał się melodyjny śmiech blondyna.

- Justin! Ty kretynie jeden, mogłam zejść na zawał. – Mruknęła Kate, Próbując się uspokoić.

- Też cię kocham. – Mruknął rozbawiony, nawet nie zauważył jak te trzy słowa wypowiedziane do brunetki zabolały Michelle.

- Wiesz, co Justin? Możesz mi się do czegoś przydać. – Mruknęła Kate. – Pokaż Michelle swój pokój, bo ty masz z nim większy sentyment.

- To ty z nim nie masz?- Mruknął zdziwiony. – A lipiec, kiedy mieliśmy po 16 lat. – Na co wspomnienie brunetka rozszerzyła oczy.

- Justin! – Pisnęła. – Możemy porozmawiać o tym kiedy indziej? – Czuła jak jej blade poliki zdobi różowawy rumieniec.

- Od kiedy jesteś tak wstydliwa, kiedy chodzi o seks? –Spytał się, owiewając jej szyję jego ciepłym oddechem.

- Justin. Dość. Masz iść pokazać swój pokój Michelle, bez żadnego „ale”.

- Dobrze, mamo. – Zachichotał w jej włosy. – To gdzie on jest?

- Drzwi obok. – Justin pocałował ją w głową, po czym podszedł do Michelle.

- Madame, czy zechce pani towarzyszyć mi w drodze do mojego pokoju? – Spytał się, kłaniając przed blondynką z wyciągniętą ręką w jej stronę.

- Oczywiście. – Mruknęła trochę zawstydzona. Na jej twarzy malował się szeroki uśmiech, którym zaraziła się od Justina.

Chłopak uśmiechnął się jeszcze szerzej, kiedy blondynka chwyciła jego wyciągniętą dłoń. Szybkim, lecz delikatnym, jak i zarazem stanowczym ruchem, przyciągnął ciało Michelle do swojego, przez co wpadła w jego ramiona. Następnie odwrócił się i lekko pochylił.

- Wskakuj. – Powiedział radośnie.

Michelle spojrzała się na Kate, która popędzała ją, jakby bała się, że blondyn się rozmyśli. Niepewnie owinęła swoje ramiona wokół szyi Justina i podskoczyła lekko, żeby on złapał jej nogi. Kiedy chłopak się wyprostował, spojrzał się z ukos a na blondynkę.

- No to wio! – Krzyknął, po czym wykonał obrót wokół własnej osi, powodując pisk blondynki.

- Ćpałeś coś, Justin? – Spytała się rozbawiona Kate, przyglądając się im.

- Nie. Słowo daje. – Powiedziała, robiąc kolejny obrót, tylko w drugą stronę. Następnie wybiegł z pokoju i przebiegł mały kawałek korytarza.

- Teraz puszczę Twoją nogę, żeby otworzyć drzwi. Po prostu obwiń lewą wokół mnie. – Mruknął w jej stronę i ostrożnie puścił lewą nogę, która szybko owinęła się wokół jego ciała. Chwycił dłonią klamkę i otworzył białe drzwi. Szybkim krokiem wparował do środka.

- Czas zejść. – Mruknął do blondynki.

Kiedy Michelle zeszła z pleców Justina, mieli czas rozejrzeć się po niebieskim pokoju. Jedna ściana, pod którą było wielkie łóżko oparte na czarnych kołach pasowych, była pokryta grafity. Naprzeciwko był wielki telewizor, a pod nim regał na płyty zrobiony z deskorolek bez kółek. Drzwi do garderoby były od razu obok wejścia do pokoju, a obok nich wejście do łazienki. Wielkie okna, które były na lewej ścianie pokrywały żaluzje. W wolnych miejscach stały szklane witrynki wypełnione pamiątkami.

- No to… zacznijmy od graffiti. – Mruknął do Michelle.

Dziewczyna nim się obejrzała, jej ciało zostało pociągnięte w stronę ściany. Justin stanął za nią i złapał jej dłoń.

- Tam. – Wskazał jej dłonią na malowidło położone najwyżej. – Jest napis „HOLLYWOOD”, zawsze chciałem odwiedzić L.A i dostać się na ten napis – Mruknął.

- Spełniłeś swoje marzenie? – Spytała się cicho.

- Nie takie rzeczy się tam robiło. – Na jego twarzy pojawił się łobuzerski uśmiech.

- Oh. – Szepnęła blondynka.

- To. – Wskazał na malowidło pięknej, małej dziewczynki. – Jest moja siostra jak miała 6 lat. – Mruknął dosyć ponuro.

- Była piękna. – Mruknęła dziewczyna. – A ty nieudolnym malarzem. – Zmarszczyła brwi na widok krzywego noska dziewczynki.

- Ci… Nikt nie musi o tym wiedzieć. – Mruknął do jej ucha. – Obok niej jest biała czaszka z czerwonym sercem zamiast nosa, namalowała ją Kate. Uwierz mi, nie wiem, co chciała przez to powiedzieć. – Pokręcił głową. – To jest pingwin. – Na co blondynka zachichotała. – No co? Lubię pingwiny z Madagaskaru.

- Widać. – Uśmiech nie schodził jej z twarzy.

- Ta małpa to mój przyjaciel Chris. – Powiedział. – Zawsze przypominał mi małpę. – Pokręcił głową na wspomnienie. – Ten niebieski kabriolet namalował mi tata. Kochał takiego typu klasyki. – Uśmiechnął się blado.

- Ładnie rysował, nawet chyba lepiej od ciebie. – Mruknęła blondynka, dokuczając mu.

 - Dzięki. – Mrukną kpiąco.

 - Kogo jest ta naga podobizna? – Spytała niedosłyszalnie, lecz Justin wyłapał to.

 - Oh. To Kate, ale ona myśli, że to jakaś modelka. Nie będę jej wyprowadzał z błędu, bo mi by tu zrobiła piekło na ziemi.

 - Rozumiem. – Szepnęła cicho.

– Teraz czas na łóżko!

Justin szybko objął blondynkę w pasie i rzucił się z nią na łóżko, które stało pod tą ścianą. Dziewczyna pisnęła, nie spodziewając się tego zachowania ze blondyna. Chłopak lekko zachichotał i odgarnął włosy z twarzy dziewczyny, która leżała całym ciężarem na nim. Studiowali swoje twarze nawzajem, nie mogąc zrozumieć, co ich do siebie przyciąga?

I can't buy your love, don't even wanna try.

Sometimes the truth won't make you happy, still I'm not gonna lie.

But don't ever question if my heart beats only for you, it beats only for you.

I know i'm far from perfect, nothin' like your entourage

I can't grant you any wishes, I won't promise you the stars.

But don't ever question if my heart beats only for you, it beats only for you.*
Emili Sande - My Kind Of Love

___________________________________________________

Hej!

Dawno mnie tu nie było. Na ostatni, tak badziewny rozdział, bo była w nim Kate, było ponad 900 wejść. Dziękuję wam, że doceniacie nawet ten badziewny rozdział.

Nie podoba mi się za bardzo ten. Z tą prędkością będę musiała napisać 3 długie, nawet nie wiecie jak bardzo, rozdziały w tym nadchodzącym tygodniu. 

Dziękuję wam również za te ponad 101,000 wejść. Naprawdę jestem wam wdzięczna. 

Ps: Też macie wrażenie, że odpowiadam na wasze komentarze wymijająco? Takie lanie wody. Od razu mówię, nie macie na co liczyć, jeśli chodzi o ich związek w najbliższych rozdziałach.