Chapter XXII: The past

         Kate  

         Siedziałam na kanapie, pijąc gorącą czekoladę. Mój wzrok śledził wkurzonego Justina, który chodził z kąta w kąt.

         Jest zazdrosny o Michelle! Udało się!

         Chciałam przybić samej sobie piątkę za ten idealny pomysł. Teraz zostało mi tylko pociągnąć za język Justina, a następnie zaproponować mu jakieś działania.

         - Usiądź. – Powiedziałam spokojnie, wskazując brodą miejsce pod moim stopami.

         Justin spojrzał się na mnie wzrokiem, który mógłby zabić, lecz po chwili wziął głęboki oddech i ruszył w moją stronę, przeczesując palcami włosy. Uniósł moje stopy, po czym usiadł na miejscu, kładąc je sobie na kolanach. Odłożyłam kubek na ławę, ponieważ bałam, że poleje coś podczas nadchodzącej rozmowy. Przesunęłam się bliżej blondyna, po to, żeby po chwili usiąść na nim okrakiem. Położyłam mu dłoń na policzku, delikatnie pocierając go kciukiem. Jego ręce, natomiast sunęły wzdłuż moich ud.

         - Co się stało? – Spytałam się z miną szczeniaczka, udając że nie wiem, dlaczego jest aż tak wkurzony.

         Znów wydobył z siebie głośne westchnięcie. Jego wzrok chodził po całym pokoju, ale ani razu nie spoczął na mnie.

         - Czyżbyś był zazdrosny o Michelle? – Spytałam się, oczywiście udając zaskoczoną. Trochę czasu minęło, zanim spojrzał mi w oczy, pokazując ból zmieszany ze złością.

         - Jesteś o nią zazdrosny. – Zachichotałam, przejeżdżając rękoma po jego ramionach. – Mały Justin jest zakochany, jak słodko. – Uśmiechnęłam się niewinnie, przekręcając głowę na bok i wydęłam dolną wargę.

         - Nie jestem zakochany. – Mruknął jak oburzone dziecko.

         - Powiedzmy, że ci wierzę. – Wywróciłam oczami. – Więc… Co będziemy robić?

         - Hm… - Zmarszczył brwi, zastanawiając się nad tym. – Może to.

         Pochylił się w moją stronę, żeby złożyć słodki pocałunek na moich ustach.

         - I to. – Zjechał pocałunkami na moją szyję. – I…

         - Nie. – Powiedziałam, przerywając mu.

         - Dlaczego? – Podniósł głowę na moją wysokość. W jego oczach nadal był widoczny ból.  

         - Jestem trochę obalała, po wczorajszym, a znając nas na jednej rundzie by się nie skończyło, tak jak wczoraj. – Powiedziałam łagodnie. Znałam jego porywczość, jeden zły ruch i po tobie.

         - Masz rację. – Na jego twarzy pojawił się łobuzerski uśmiech. – Ale całusa, chyba mogę dostać?

         Spojrzałam na zrobiony przez niego dziubek, który wywołał u mnie chichot. Pochyliłam się, żeby cmoknąć jego usta.

         - Koniec tego dobrego. – Mruknęłam, odsuwając się od niego.

         - Ugh. A ja liczyłem na jakiś fajny seks. – Powiedział, kręcąc głową. – Tak bardzo cię chcę w sobie. – Jego wzrok jeździł po moim ciele.

         - Ty zawsze mnie chcesz. – Zachichotałam, wywracając oczami.  

         - Fajnie, że masz ubaw z mojej frustracji seksualnej. – Wywrócił oczami. – Chciałbym, żebyśmy spróbowali.

         - Ale czego? – Mruknęłam, kompletnie zbita z tropu.

         - Być razem. – Powiedział mi prosto w oczy.

         Uśmiech, który dotychczas nie opuszczał moją twarz, nagle znikł. Bolące wspomnienia uderzyły we mnie, niczym tona cegieł, może i nawet gorzej. Nawet nie zauważyłam, kiedy pierwsza łza opuściła moje oko.

         Wszystko o czym chciałam zapomnieć, wróciło. Każda sekunda, godzina oraz osoba, przez którą byłam tutaj, taka jaka byłam.

         - Justin… - Powiedziałam, próbując nie płakać. – Już to przerabialiśmy, pamiętasz? – Mój głos drżał. – Wtedy kiedy… Ja po prostu o tym zapomnieć. On nim.  

         - Kate, przepraszam, zapomniałem. – Mruknął, wtulając mnie w siebie.

         - Ja chciałam urodzić to dziecko. – Wybuchłam potężnym płaczem.

         Znów byłam krucha.

         Znów nie byłam idealna.

         Znów nie zasługiwałam na nazwisko Jass.

         Michelle

         Odsunęliśmy się od siebie, próbując złapać jakikolwiek gram tlenu. Moje szpilki leżały gdzieś niedaleko nas, mocząc się ciepłej wodzie oceanu, tak jak nasze stopy. Ręce miałam zaplecione na jego karku, a moja twarz była otoczona jego szorstkimi dłońmi.

         - Um… - Mruknął Will, odsuwają się ode mnie i zarazem, wyplątując się z uścisku. – Nie powinienem tego robić. – Zrobił jeszcze jeden krok do tyłu. – Wiem, że podoba ci się Justin i dlaczego poszłaś ze mną na randkę. – Spojrzał mi w oczy. – Przepraszam, poniosło mnie.

         - Nic się nie stało. – Powiedziałam. – Sama odwzajemniłam pocałunek.

         - Możesz mi coś teraz powiedzieć, ale szczerze? – Spytał się po chwili.

         - Tak.

         - Czy mam jakieś szanse u ciebie?

         Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, lecz po chwili je zamknęłam. Zastanawiałam się nad tym, czy Will może być na miejscu zajętym dla Justina.

         Nie wiedziałam.

         - Ja… Nie wiem, Will. – Powiedziałam mu w oczy.

         Jestem rozdarta.

         - Okej. Tak myślałem. – Mruknął. – Może będziemy już wracać?

         W odpowiedzi przytaknęłam jedynie głową. Czułam się głupio.

         Wyszłam na idiotkę.

        

 ♫

         Justin

         - Wiem, co ci pomoże. – Mruknąłem, ciągnąc Kate w kierunku sali tanecznej.

         Zostawiłem ją na środku sali, a sam podbiegłem do radia. W stosiku płyt znalazłem tą ukochaną przez nas zbiórkę piosenek, którą dała mi w prezencie dwa lata temu.

         Włożyłem płytę do radia, a głośników rozbrzmiały pierwsze dźwięki piosenki Adele „One and Only”. Podszedłem do Kate, po to, żeby pokłonić się przed nią z wyciągniętą ręką, na co odpowiedziała mi śmiechem. Bez wahania pochwyciła moją dłoń, a ja gwałtownie przyciągnąłem ją do siebie. Stworzyliśmy razem tak zwaną „ramę”.

Głos Adele było słychać w każdym zakątku sali, kiedy ruszyliśmy w naszym rytmie po sali. Znaliśmy ten utwór na pamięć, a choreografię do niego uczyliśmy się dzień i noc.

- Pamiętasz, tego chłopaka, który uczył się tańczyć do tej piosenki, kiedy chciał zaimponować dziewczynie? – Usłyszałem cichy głos Kate.

- Pamiętasz tą dziewczynę, która chciała zatańczyć do tej piosenki pierwszy taniec na swoim ślubie?

- Nadal chce. – Szepnęła.

- A chłopak dostał kosza. – Mruknąłem. – Wstrętna Aubree.

- Wtedy gadałeś, że była ładna. – Wywróciła oczami.

Straciliśmy na chwilę kontakt wzrokowy, z powodu obrotu. Sunęliśmy w ciszy, po sali. Pozwoliłem wspomnieniom do mnie wrócić. Doskonale pamiętałem, jak zaczęliśmy się uczyć tańca do tego utworu. Każdy mój błędny krok oraz nasze wspólne wybryki. Pamiętałem, jak wtedy było wspaniale. Dwa lata robią jednak równicę i to dużą.

- I don’t know why I’m scared. I’ve been here before. Every feeling, every word. I’ve imagined it all. You’ll never know if you never try. To forgive your past and simple be mine. – Głos Kate przerwał ciszę.

- I dare you to let me be your, one and only. - Zanuciła. - Promise I'm worth it. To hold in your arms. So come on and give me a chance. To prove I am the one who can walk that mile. Until the end starts.

- O wiele łatwiej by było, jakbyś to był ty. – Uśmiechnęła się blado. – Jakbym była twoją jedną i jedyną.

- Moja propozycja jest cały czas aktualna. – Mruknąłem.

- To nie ma sensu, jeśli chcesz to zrobić z powodu zazdrości względem Michelle, Justin. – Odparła chłodno.

- Pieprzyć Michelle, Kate. Tu chodzi o mnie i o ciebie, nie o nią.

- Ja się boję, że znów skończy się tak jak wtedy, Justin. Boję się, że nie tylko my ucierpimy na tym. Boję się, że on znów się dowie… Wtedy będzie po nas.

- Nadal się go boisz, Kate? Nie dawał znaku życia odkąd zniknęłaś. – Patrzyłem się w jej zaczerwienione oczy.

- To nie oznaka, że nie żyje, Justin. Ponieważ on… Żyje.

- Skąd wiesz?

- Miesiąc temu trafił na mój trop, ale mu uciekłam, jak zwykle. Nienawidzę go, ale zarazem kocham. To jest chore. – Powiedziała cicho.

- Nie myśl o tym.

- Dobrze. – Szepnęła.

- Obiecuję ci, że jak spróbujemy to nie pożałujesz.

- Nie składaj pustych obietnic, Justin. – Powiedziała. – Jesteś pewny, że nic nie czujesz do Michelle?

Michelle, znów.

- Nie. – Odparłem stanowczo. – Ona jest mi potrzebna tylko do zemsty.

Zauważyłem w jej oczach cień żalu, ale zaraz spuściła wzrok na swoje buty.

- Pomyśleć, że gdyby nie on, bylibyśmy teraz małżeństwem. – Mruknęła, rozbawiona.

- Wydaje mi się, że nawet zgranym. – Odparłem z dumnym uśmiechem.

- Nie chcę wiedzieć, na co by wyrosły nasze dzieci. – Rozszerzyła oczy, udając przerażoną.

- No mogę ci powiedzieć, że jakbyśmy byli teraz małżeństwem to byśmy mieli chłopca, tak samo przystojnego jak ja…

- I aroganckiego, egoistycznego… - Zaczęła wyliczać, przerywając mi.

- Ej, to moja wizja świata. – Powiedziałem, udając oburzonego. W odpowiedzi dostałem piękny śmiech brunetki.

- Już siedzę cicho.

- No więc… Chłopczyk miałby twój kolor oczu, moje włosy, mój głos… Miałby dwa lata i zaczął by chodzić oraz mówić. Ty byłabyś z naszą córeczką w ciąży. Słodką brunetką. Mieszkalibyśmy, gdzieś niedaleko Kanady, ukryci przed światem. Było by wspaniale. – Rozmarzony wzrok, który wędrował po sali, przeniosłem na twarz Kate. – Chciałbym, żeby teraz tak było.

Kate uśmiechnęła się poprzez łzy, które napłynęły jej z powodu mojej opowieści.

- Jestem dzisiaj zbyt emocjonalna. – Mruknęła, mrugając oczami, żeby odgonić łzy.

- Lubię cię taką. – Mruknąłem, podziwiając jej twarz. – Bez maski, bez pewności siebie, bez makijażu… Moją starą Kate, którą zniszczył świat.

- Którą zniszczyła własna rodzina. – Powiedziała ponuro.

- Ej, wiesz, że i tak cię kocham? – Spytałem się, podziwiając jej oczy.

- Ja ciebie też. – Odparła z uśmiechem na twarzy.

- I know it ain’t easy giving up your heart. I know it ain’t easy giving up your heart. Nobody’s perfect. Trust me I’ve learned it. – Zanuciłem, po chwili ciszy.

- Mam ci oddać swoje serce? – Spytała się.

- Nie inaczej.

- W pewnym sensie należy do ciebie od dawna. – Powiedziała cicho.

- To bądź moją dziewczyną, narzeczoną, żoną… Moją jedyną. – Szepnąłem jej do ucha.

- Z chęcią. – Odparła. – Tylko… Poproś mnie o to za dwa miesiące, jeśli nadal będziesz chciał. – Nie wiedziałem, o co jej chodziło z tymi dwoma miesiącami. Za dwa miesiące Michelle będzie gotowa na zemstę.

- Będę.

- Zobaczymy. – Szepnęła cicho.

Piosenka zakończyła, dając początek nowej, ale Kate podeszła do radia i je wyłączyła.

- Chodźmy na górę. Zostało niewiele czasu do wyjazdu. – Powiedziała cicho.

Przeszła obok mnie, przy okazji łapiący mnie za rękę, poszła na górę. Przeszliśmy do naszego pokoju.

- Usiądź. – Mruknęła, wskazując na łóżko.

Posłusznie wykonałem jej polecenie, przyglądając się, jak wyjmuje z szafy dwie walizki.

- Jak dobrze, że jeszcze się nie rozpakowałam. – Mruknęła, jakby do siebie. – Podjęłam już decyzję, gdzie jedziemy. – Wzięła głęboki wdech. – Jedziemy do twojej mamy.

Wbiło mnie dosłownie w łóżko. Byłem pewny, że moja mama nie żyła… Od wyjazdu Kate niemiałem z nią kontaktu, a co dopiero w poprawczaku.

         - Czekaj, czekaj. Moja mama żyje? – Spytałem się, nadal niedowierzając.

         - Tak. Żyje. Ma się dobrze. Mieszka w Stratford. – Odparła Kate, pakując moje rzeczy. – U niej będzie najlepiej. Miejsce idealne na treningi z Michelle.

         Nie mogłem uwierzyć. Moja mama żyła. Chciałem skakać ze szczęścia. Tylko jedna rzecz mi nie pasowała.

         - Skąd wiesz, co się dzieje z moją mamą?

         - Sama ją ukryłam. Poprosiła mnie o to, jakiś rok temu. Poszperałam trochę w intrenecie i kupiłam jej wille niedaleko Stratford. Umieszczona jest ona w lesie, powiem ci, że bardzo trudno ją znaleźć. Nawet, nie wiesz jak.

         Podszedłem do brunetki, żeby podnieść ją do góry i okręcić się z nią wokół własnej osi.

         - Dziękuję. – Mruknąłem, kiedy postawiłem ją na podłodze.

         - Za co?

         - Za to, że się nią zaopiekowałaś.

         - Nie ma za co, a teraz daj mi się spakować, Justin. – Powiedziała, strzepując moje dłonie ze swoich ud. – Mam małą prośbę. Przynieś jakąś broń z piwnicy.

         Przytaknąłem jej w odpowiedzi i wyszedłem z pokoju.

         Byłem szczęśliwy, że moja mama żyła.

         Michelle

         Stanęliśmy pod drzwiami domu Justina, który był po części, jakby i mój. Spojrzałam się na Willa. Czułam się potwornie, nawet nie wiedziałam, dlaczego. Chłopak nonszalancko oparł się o ścianę, po zadzwonieniu dzwonkiem do drzwi.

         - Dziękuję ci za miły wieczór. – Przerwałam ciszę, która mnie wręcz zabijała.

         - Ja również. – Odparł z bladym uśmiechem.

         Chciałam już coś powiedzieć, ale drzwi się otworzyły ukazując postać Kate. Ubrana była w czarną bluzkę Justina, krótkie spodenki. Stopy miała bose.

         - Cześć. Przy… - Zaczął Will, ale nie było mu dane dokończyć.

         - Cześć. Jak dobrze, że już jesteście! – Prawie, że krzyknęła i wciągnęła nas za ręce do przedpokoju. – Za godzinę wyjeżdżamy. – Przejechała po mnie wzrokiem. – Boże jedyny! Co ci się stało? – Wzięła ode mnie parę szpilek. – Para Louboutinów do wyrzucenia. – Pokręciła głową.

         Spojrzałam się w wejścia do salonu, gdzie stał Justin. Był oparty o ścianę, a jego ręce były skrzyżowane na piersi. Jego wzrok chodził po całym pomieszczeniu. Nieraz spojrzał na Willa z obrzydzeniem, ale ani razu na mnie. Nie powiem, że to nie bolało.

         Do rzeczywistości przywróciła mnie para rąk odpinająca sukienkę. Spojrzałam się przez ramię na Kate, która już pozbawiła mnie nakrycia.

         Stałam w samej bieliźnie przed dwoma chłopakami. Szczerze mówiąc, czułam się dziwnie oraz głupio. Moje policzki nabrały rumieńców.

         - Idę wrzucić tą sukienkę do pralki, a ty… - Patrzyła raz na mnie, raz na Willa. – A ty… idź do pokoju się spakować.

         Przytaknęłam jej, nadal nic nie mówiąc. Czułam się cholernie głupio, stojąc tak w samej bieliźnie przed nimi.

         Dzięki Kate!

         Nawet nie zauważyłam, kiedy zniknęła. Wzięłam głęboki wdech. Zabawę czas zacząć!

         Spojrzałam się na Willa, który stał w osłupieniu.

         Witaj w klubie.

         Następnie wyciągnęłam do niego rękę.

         - Idziemy? – Spytałam się cicho, na co odpowiedział mi skinieniem głowy.

         Ruszyłam w kierunku schodów, czując na sobie czyiś wzrok. Przelotnie spojrzałam na Justina.

         Patrzył się na mnie.

         On mnie pożerał wzorkiem.

         Nie byłam pewna, czy właśnie o to chodziło Kate, ale hej, on się na mnie patrzył. To już połowa sukcesu.

         Szłam schodami ku górze, aż wreszcie, co trwało chyba wieki, znalazłam się na piętrze. Szybko skręciłam do pokoju Justina, żeby się w coś ubrać.

         Za sobą usłyszałam zamykanie drzwi. Spojrzałam w stronę Willa, który głośno wypuścił głośno powietrze. Następnie przetarł twarz dłońmi.

         - To było… straszne. – Pokręcił głową. – Myślałem w pewnym momencie, że mnie zabije na miejscu, a następnie się na ciebie rzuci.

         - Miałam podobnie. – Mruknęłam, podchodząc do szafy i wyciągając pierwszą lepszą bluzkę z niej. Nie chciałam, dalej stać tu, czując się tak „nago”.

         Kiedy się już ubrałam, do pokoju wparowała zziajana Kate. Miała roztrzepane włosy, a jej koszulka była pognieciona.

         - Ja nie przeżyje chyba, dalszej części planu. – Mruknęła, kręcąc głową.

         Opadła na łóżko, a następnie przekręciła się na plecy,

         - Jak tak dalej pójdzie, to chyba mnie zgwałci. – Powiedziała z szeroko otwartymi oczami, następnie pokręciła głową, jakby starała się pozbyć tego wspomnienia.

         - Co on zrobił na dole? – Spytał się cicho Will.

         - Napadł na mnie, jeszcze w pralni, ale mu uciekłam. – Podniosła się do siadu. – Miałam plan, żeby go sfrustrować seksualnie. Będzie zazdrosny, a przy okazji nie będzie uprawiał seksu. To powinno go szybko wykończyć… ale zaczynam się teraz zastanawiać, czy to na pewno dobry pomysł. – Spojrzała się, gdzieś w bok. – Przez podróż jeszcze przebadam sytuację i jego podejście do ciebie, Michelle. Jak na razie jedziemy do Stratford. – Spojrzała się na Willa. – Ciebie już spakował Nick, więc nie masz czym się przejmować.

         Wstała z łóżka i podeszła do drzwi.

         - Od dziś jesteście w sobie zakochani, ale nie jesteście jeszcze parą. – Mruknęła nie za głośno. – Spakuj się Michelle, niedługo wyjeżdżamy.

         Westchnęła głośno, po czym otworzyła drzwi. Zamroziła się w miejscu, widząc Justina, stojącego przy schodach.

         - Justin… Um... – Powiedziała słodkim głosem, po czym zniknęła za drzwiami.

         To zaczynało być chore.

It's like you're screaming

And no one can hear

You almost feel ashamed

That someone could be that important

That without him you feel like nothing

No one will ever understand how much it hurts

You feel hopeless

but nothing can save you

And when it's over and it's gone

You almost wish that you could have all that bad stuff back

So that you could have the good.

Yellow diamonds in the light

And we're standing side by side

As your shadow crosses mine

What it takes to come alive

It's the way I'm feeling I just can't deny

But I've gotta let it go

 We found love in a hopeless place

We found love in a hopeless place

                                           We found love in a hopeless place

                  We found love in a hopeless place

_______________________________________________________

Pierwszy rozdział z widoku Kate, chociaż i tak nic nie mówi, ale jest! 

Rozdział jest dziwny. Nie wiem, co mnie napadło, ale cieszę się, że tak go napisałam. 

Nawet nie wiecie, jak bardzo. Czekam na hejty na Kate. 

No bo ta dziewczyna jest powodem wszystkich problemów, co nie? 

To, że Justin ją kocha, jeśli można tak to nazwać, to też jej wina. 

Teraz przyznam wam się do jednego. NIE ROZUMIEM Justina ani jego UCZUĆ DO Kate. 

Tak dla jasności. 

Dziękuję, również jednemu hejterowi, który w ankiecie kazał mi żreć ołów. Powiem szczerze, że mnie tym nie uraził. Wręcz przeciwnie, miałam po tym dobry humor. Więc... Drogi hejterze, jeśli chcesz, żeby żarła ołów to mi go kup. Znasz mój TT @agatas99, skontaktuj się ze mną i mogę spróbować jak tak bardzo chcesz. Mieszkam w Łodzi, jakbyś mnie szukał. 

Życzę wam miłej niedzieli! 

Dziękuję za 55 komentarzy!!!

Wynagrodzę to Wam! 

Ps: Spokojnie rozdział dodam, kiedy uzbieram  więcej stron. Moim zdaniem, lepiej jest jak dam wam z 12 stron dobrego materiału niż pięć, czegoś czego jeszcze nie do końca przemyślałam. 
Rozdział 23 będzie dla mnie trudny do napisania, będę musiała wszystko rozjaśnić, czyli stanowisko każdej postaci z osobna plus chcę dodać jakieś fajne wydarzenia.