Chapter XXXV: Madness

jestem aż tak przewidywalna? 

Michelle

Pisnęłam głośno, odskakując w bok. Kiedy pod moim ciałem znalazła się nierówność, znów pisnęłam i odskoczyłam w innym kierunku. Kurczowo przywarłam plecami do ściany. Mój oddech był nierówny, a włosy zasłoniły moją twarz. Podniosłam wzrok z moich butów, by zobaczyć, że ciało Paxtona leży tam, gdzie powinno leżeć. Był blady, a krew wydobywała się z jego rany. Trafiłam w   samo serce. W mojej głowie zapaliła się czerwona lampka, która szybko zgasiła spokój. Jeśli Paxton nie żyje, to na kogo wpadłam? 

- Kochanie? - Usłyszałam ten aksamitny głos, który wypełniony był zmartwieniem i obawą. Czułam jak jego wzrok jest wbity w moje ciało. - Skarbie, kochanie, spójrz na mnie. - Powiedział spokojnie, robiąc krok w moim kierunku. - Już wszystko jest w porządku. 

  Nie wiem, czy to właśnie przez te słowa, czy przez to, że wreszcie na niego spojrzałam, po prostu wybuchnęłam płaczem. Natychmiast rzuciłam się mu na szyję mocząc koszulkę. Następnie przypomniałam sobie wszystko, co powiedział i pokazał mi Paxton. Zdjęcia, w które wpatrywałam się przez kilka ostatnich dni, mignęły mi przed oczami. 

Kiedy Justin owinął ramiona w mojej talii, to było już dla mnie za dużo. Wyrwałam się z jego objęć nadal płacząc.

- Nie dotykaj mnie! - Wrzasnęłam. - Jesteś pieprzonym oszustem, który chciał po prostu bym była ślepa. - Krzyczałam. - Chciałeś bym dla ciebie wszystko zrobiła. Ale ja nie dam się tak traktować. - Szarpałam się z nim, aż wreszcie uderzyłam go w krocze i byłam wolna. 

  Nadal płakałam, lecz już mniej. Wzrokiem szukałam broni, która, jak się okazało, leżała pod moimi nogami. Natychmiastowo podniosłam ją i wycelowałam w Justina. 

  - Kochanie… - Zaczął, robiąc krok w moją stronę.

  - Nie podchodź. - Powiedziałam poważnie. - Nie chcę cię znać. Byłeś największą pomyłką mojego pieprzonego życia, powinnam zostać w tym pieprzonym poprawczaku. Teraz, przez ciebie, nie mam przyszłości, rozumiesz? - Wycedziłam. - Zniszczyłeś moje życie, moje plany. Razem z tym pieprzonym Jacobem. Jesteście tacy sami! - Powtarzałam wszystko, co od tygodnia słyszałam od Paxtona, no dobra, część sama stworzyłam. 

- Michelle, uspokój się. - Powiedział cicho. 

  - Milcz! - Krzyknęłam. - Nie chcę cię słuchać. Zresztą, miałeś już swój czas, żeby mi wszystko powiedzieć i nawet go nie wykorzystałeś. - Mówiłam wszystko, co leżało mi na sercu, dosłownie. - Wszystkiego dowiadywałam się od Kate, tak nie powinno być, to nie z nią jestem zaręczona, tylko z tobą! O dziecku dowiedziałam się od Kate, o twoim ojcu od twojego brata. Powiedziałeś mi tylko i wyłącznie o tym, że gang zabił twoją siostrę, a nawet nie wiem jaka była. Ja rozumiem, Justin, nie umiesz się pozbierać po jej śmierci, ale wszystko ma swoje granice. Nie będę tego wytrzymywać dłużej, tych ciągłych tajemnic. Może ty w ogóle mnie nie kochasz? Może wolisz Kate? Ja cię nie rozumiem, Justin. Musiałam się zmieniać, prawie co noc czułam się jak gówno, słysząc wasze jęki zza ściany. Zachowywaliście się jak pieprzona para, to jakaś patologia! Jesteście nienormalni. - Oblizałam usta, kipiąc ze złości. - Powinniście się leczyć, psychicznie!

  Zamilkłam na chwilę. 

- Stałam się pieprzoną blondynką, chociaż nienawidzę tego koloru włosów. Chodzę w obcisłych ciuchach, których nigdy w życiu bym nie założyła, do tego uczę się jak korzystać z broni i walczyć. Kurwa, ja byłam więziona przez siedem dni i prawię zgwałcona. W imię czego? - Wyszeptałam. - Dlaczego ja to kurwa robię? Już wiem. - Zaśmiałam się histerycznie. - Dla ciebie. - Splunęłam. - Dla takiego gówna jak ty. Dla ciebie tylko i wyłącznie liczy się seks, po który teraz przyjechałeś, prawda? 

- Skarbie… - Zaczął, ale mu przerwałam.

- Och, zamknij się. - Warknęłam. - Nie będziesz mi mydlił oczu. Myślisz, że nie wiem, że pieprzyłeś się z jakimiś dziwkami, kiedy mnie nie było? Myślałeś, że się nie dowiem? Tobie chodzi tylko o seks, o nic więcej. - Powiedziałam z żalem w głosie. 

  - Gdybym nie była zamieszana w to gówno, teraz zastanawiałabym się z kim pójdę na pieprzony bal i czy zostałabym pieprzoną królową balu. Zastanawiałabym się nad jebaną sukienką, ale pewnie i tak wybrałabym niebieską. Siedziałabym teraz z Cateriną i obgadywała szkołę, ale nie! Musieliście się pojawić wy, bo kto inny? Musieliście spieprzyć moje życie. Jesteś moim przekleństwem, Justin. Boże, czym ja sobie na niego nagrabiłam? - Spytałam i, oczywiście, nie dostałam odpowiedzi. 

  - Bieber?! Gdzie się podział ten idiota? - Głos Kate roznosił się po korytarzu, a po kilku minutach weszła do pomieszczenia. - Co ty jej zrobiłeś, Bieber? - Spytała lekko rozbawiona. 

- Skul pysk suko. - Syknęłam w jej stronę, mierząc na przemian na Kate i na Justina.

  - Suko? - Spytała, nie dowierzając. - Suko? - Powtórzyła. 

  - Głucha jesteś? - Warknęłam. 

  - Mnie się nie nazywa suką. - Zaakcentowała. - Tak mi się odpłacasz za to, że byłam miła? Za to, że wytrzymywałam twoje zrzędzenie? Pomagałam ci. - Powiedziała z obrzydzeniem. - Ten palant nawet cię nie chciał. - Zaśmiała się złośliwie. - Mogłam ci go zabrać, wiesz? Mogłabyś znów użalać się nad sobą, jak bardzo jesteś nieidealna dla pana idealnego. Nawet byś go nie dotykała i była nadal pieprzoną dziewicą. 

- A ty myślisz, że jesteś lepsza? - Broniłam się. - Latasz za nim jak jakaś idiotka i spełniasz każde jego zachcianki. Jesteście popierdoleni, kochacie się, a nie chcecie ze sobą być? Kurwa, do jakich ja ludzi trafiłam? - Użalałam się nad sobą.

  - Co ci kurwa nie pasuje? - Krzyknęła Kate. - Twoi rodzice żyją, a twój brat nie jest twoim wrogiem, twoimi przyjaciółkami nie są striptizerki i wszystko masz podsunięte pod nos. W życiu nie obrabowałaś pieprzonego banku, zabiłaś jedną osobę, a nie z jakiś tysiąc. Miałaś pieprzony wybór, nie urodziłaś się praktycznie w gangu, twój ojciec jest normalny! - Krzyczała na mnie. - Nikt nie śledzi cię po całym świecie, by cię zabić. Nie musisz się bać swojego pieprzonego cienia, co jest strasznie wkurwiające. Nie straciłaś dziecka! 

  Przełknęłam głośno ślinę, nic nie mówiąc. Szczerze powiedziawszy, nie wiedziałam, co powiedzieć, po raz pierwszy tego dnia, stałam jak kołek.

  - Tak, wszystko jest dla ciebie nowe, ten świat jest dla ciebie nowy, ale nie zapominaj, że my cię chronimy. - Wskazała na siebie i Justina. - W normalnych okolicznościach, Paxton pobił by cię tak, że nie mogłabyś wstać, a już na pewno zgwałcił. I może byśmy cię uratowali w porę. Nie zawsze udaje nam się każdego odbić przed jego śmiercią. I wiesz, co? Oni zrobili by to z ogromną przyjemnością. - Brzmiała tak poważnie, że wydawało mi się, że jesteśmy w jakimś filmie grozy.

- Mnie kiedyś zgwałcił Justin. - Powiedziała, widząc że chce coś powiedzieć. - Dla niego to była ogromna przyjemność, dla mnie nie. Co z tego, że był pijany i naćpany? Trzeźwy by tego nie zrobił, ale nie zmienia faktu, że to zrobił. - Wciągnęła głośno powietrze. - Dlatego uciekłam. - Powiedziała cicho i zrobiła krok w moją stronę.

  - Nie podchodź, bo strzelę! - Groziłam jej. 

  - Nie boję się. - Mruknęła i  zrobiła kolejny krok. - Dalej strzelaj, jeśli jesteś aż tak odważna. - Patrzyła na mnie pustym wzrokiem. - Strzelaj. - Wrzasnęła, przez co ja zrobiłam krok do tyłu.

  Dalej wszystko potoczyło się tak szybko, że ledwo co mogłam zarejestrować, co się stało. Kate wybiła mi broń z dłoni, która wypaliła. Później usłyszałam głośny jęk Justina, najprawdopodobniej właśnie w niego trafiłam. Zostałam popchnięta, upadłam. Następnie poczułam, jak ktoś dociska mnie do podłogi, siadając na moim plecach. 

  Najprawdopodobniej była to Kate, ale nie byłam w stu procentach pewna, patrząc na to w jakim szoku byłam. Wykręciła mi ręce do tyłu, by nie mogła po nic sięgnąć. Następnie usłyszałam, jak do kogoś mówi:
  - Alarm czerwony, punkt 9.

Następną rzeczą jaką poczułam, był jej oddech przy uchu, kiedy wyszeptała:

  - Ty kiedyś też uciekniesz. 

  Po kilku minutach do małego pokoiku weszło sześciu mężczyzn z Miley na czele, którą poznałam po głosie, który był strasznie dla niej charakterystyczny. Kate po kolei wywoływała po dwóch, można by powiedzieć goryli, do danego zadania. Na samym początku wynieśli Justina, nie widziałam go od afery przed strzałem. Kate idealnie dopilnowała, bym żyła w niepewności. W końcu jeśli go postrzeliłam, to ciągle jest pytanie gdzie? Następna para goryli miała mnie zabrać  z powrotem do apartamentu.

- Macie pozamykać okna, wyjąć broń z miejsc, o których wiecie oraz zamknąć drzwi. Ma zostać sama do przyjścia Clark. - Rozkazała im, kiedy tylko podnieśli mnie z podłogi. - Ja powiadomię Clark osobiście. Idźcie już. - Pośpieszyła ich. 

Wzrok Kate wypalał we mnie dziurę, do momentu aż nie skręciliśmy w inny korytarz. Szczerze powiedziawszy, chciałam się im wyrwać, nie dlatego, że mi nie pasuje siedzenie w pokoju, wręcz przeciwnie. Wizja samotności nawet wywoływała lekki uśmiech na mojej twarzy. Chodziło mi właściwie o to, że dwójka nieznanych mi mężczyzn trzyma mnie za ramiona i mogą zaprowadzić mnie gdziekolwiek chcą. To mnie wręcz przerażało. 

Czarne myśli odeszły ode mnie, kiedy przekroczyłam próg tak dobrze mi znanego pokoju. Odetchnęłam lekko z ulgą, obserwując goryli. Dokładnie wykonywali polecenia Kate, co do jednego. Przyglądałam się i dziwiłam, gdzie można ukryć broń. Tak naprawdę, ten pokój był cały w broni. 

Po niedługim czasie, obydwoje wyszli zostawiając mnie samą w pokoju. I co teraz będzie? 

  Justin 

  Kiedy tylko zamykałem oczy, widziałam obłęd, który panował w pięknych tęczówkach Michelle. 

  Czy naprawdę by do mnie strzeliła?

  Zadawałem sobie miliony pytań, będąc w szpitalnej części budynku. Pielęgniarka Linda, którą znam i to dosyć dobrze, opatrywała moje ramię niezwykle delikatnie, jakby bala się mnie dotknąć. Z jednej strony, lubię jak się mnie boją ludzie, ale z drugiej, to trochę z jej strony, nie profesjonalne. 

Zastanawiałem się, czy to wszystko, co powiedziała Michelle, było prawdą. Może byłem jej przekleństwem? Ale przecież jeszcze przed wyjazdem cieszyła się, że mnie ma. Prawda, zniszczyłem jej przyszłość, ale miała wybór. Dobra, przyznaję, nie za wielki był ten wybór, ale hej, był! 

- Wszystko w porządku, Bieber? - Usłyszałem obok mnie głos Kate, przez co otworzyłem oczy. 

- Nie. - Warknąłem. - Co on jej zrobił? 

  Nie wiedziałem dokładnie, kto był tą osobą, która zniszczyła moją narzeczoną. Wiedziałem jedno, że jeśli jeszcze żyje, to nie pożyje zbyt długo. 

  - Zobaczysz na nagraniu. - Przygryzła wnętrze policzka. - To był Paxton, ten którego zabiła. 

  Westchnąłem głośno. Dobrze mu tak. 

  - Clark idzie już do Michelle. - Powiedziała po chwili.

Na to nazwisko, od razu zostałem wyciągnięty z moich myśli.

  - Clark? - Spytałem drżącym głosem.

  - Tak. - Pokiwała głową.

  - Ale ona nic jej nie… - Zacząłem się lekko jąkać. Kate pokręciła głową. 

Lekko się uspokoiłem, lecz miałem nadzieję, że miała rację.